Megjithëse gegnishtja ka ‘fituar’ terrenin e saj natyral të përdorimit si në të folur dhe në të shkruar, mbetet si duket e pamundur për një implementim mbarëgjuhesor të formacionit të paskajores. Përjashtuar nga Kongresi i drejtshkrimit më ’72, konkretisht, mungesa e paskajores e ka varfëruar shqipen. Studiuesi e shkrimtari, Aurel Plasari e rikthen këtë vëmendje në rrjetin e tij social, duke na kujtuar se është At Justin Rrota, që ka dhënë tezën më realiste mbi këtë mungesë. Ja se çfarë quk, Plasari me shënimin e tij, fare shkurt por këmbanëfort:
“Për paskajoren, që standardi e ka përjashtuar si “të gegnishtes” duke e varfëruar shqipen, teza më realiste gjendet te filologu veteran Át Justin Rrota i detyruar gjatë me heshtje:
“Kështu mendojmë se për unifikimin e gjuhës âshtë mirë të lëshojnë pê të dyja palët: gegnishtja, tue e rrallue përdorimin, dhe toskënishtja, tue e shtie mâ tepër në punë infinitivin”.
Nga kujtimet kërshërore të Kolec Çefës kam mësuar lojën e Luigj Gurakuqit me paskajoren siç i pëlqente Át Justinit ta përsëriste:
“Me pasë me shkue me i thanë me ardhë me ndejë me më pa”.
fb a.p.”