nga Ana Kove
Atë mëngjes u zgjova bosh. Besoj më ka ndodhur dhe herë të tjera, por ndjesi si kjo nuk kisha përjetuar më parë. Ose ashtu më dukej. Një hauz i madh brenda meje ose do më përpinte, ose duhej mbushur. Fantazia, për të plotësuar dëshirat asnjëherë nuk më ka munguar. Por tani nuk bëhej fjalë vetëm për dëshira, ishte më shumë se kaq. Mora udhë të gjatë. Padurimi për të arritur sa më parë, përpëlitej qepallave. Sytë e mi gllabëronin hapësirat që zhdukeshin e shfaqeshin. Kjo i bëri aq përshtypje shoferit, sa shtoi shpejtësinë. Oh, po është e rrezikshme. Mund të mos mbërrij fare.
Frika nuk kishte të bënte aq shumë me vdekjen, sa me pamundësinë për të rigjetur realitete që do mbushnin hauzin tim. Iu luta të mos nxitonte aq shumë. I thashë se ishte shumë e rëndësishme të mbërrija, duhej patjetër. Duhet të rimerrja ca gjëra shumë të rëndësishme. Të takoja një njeri shumë të rëndësishëm. Kështu i thashë, megjithëse nuk bëhej fjalë për njeri. Si do mendonte po t’i thosha se ishte një qen? Nuk më vuri veshin, dhe pse iu luta prapë. Iu luta shumë. Më tha se e njihte mirë atë profesion, qysh prej x vjetësh, aq sa unë ndoshta nuk kisha moshë. Sytë i mbante të përqendruar në timon. Asnjëherë nuk i hodhi mbi mua, të lexonte realisht moshën apo frikën time. Meqë më hëngri më se një dekadë nga mosha, dhe lexoi dëshirën time që ishte më e madhe se frika, nuk e shqetësova më. Boshllëku që ishte brenda meje, tani më kishte futur mua brenda tij. Për të ngushëlluar paksa veten, i shkrova një mesazh dikujt që i duhesha. U frikësua, më tha se më donte të gjallë. Se po te humbja, ishte njësoj si t’i humbte dora e djathtë. S’di si u ndjeva. Humbja e dorës së djathtë është shumë, por rrohet edhe pa të, apo jo? Më dukej vërtet se po humbisja. Kishte të drejtë shoferi që ngiste si i marrë. Makina fluturonte drejt pafundësisë. Kur këmbët ranë në asfalt, si në strall, mijëra shkëndija të ndezura nga takimi me tokën time të fortë, m’i bënë te magjishme ato çaste.
Thith ajrin. Ia njoh aromën. E thith deri në thellësi të shpirtit, për t‘u ngopur, dhe frymënxjerrja ma shton më shumë etjen. Hapësira e liqentë ujore përpara syve të mi sikur më ndryshon ritmin e rrahjeve të zemrës, apo vendndodhjen e saj. Shkoj aty ku notojnë jo vetëm peshq, por edhe kujtimet dhe copëzat gjithmonë të pastra të jetës sime. Një peshk i vockël, si ai i përrallave magjike që plotëson dëshirat, vjen e më çuket këmbën e zbathur në ujë. Dhe unë i pëshpërit me zë përrallor:
Eja ziremi përdore
Nepmi gjërat që më more,
moj mërenkë pikëlore.
Si në përrallë vijnë e zënë vend në hapësirat që pushtojnë sytë e zemrës sime të gjitha: Një shelg, që si dikur bleron e loton. Poleska e vockël, që kompozon ca tinguj të brishtë parëvere. Jargavani i hijshëm, që stolis e spërkat lëkurën me kundërmimin e tij. Fletë të zverdhura vjeshte nga fjalë të shkruara nga zemra e dora që dridhet. Loti i ngrirë i mjelmës bardhoshe, kur këndon këngën e dhimbjes. Vrulli fluturues i nositit dhe rënia e tij e menjëhershme në paqëtimin e hapësirës blu. Vala që merr e sjell me ritme të papërcaktuara shushurimat e ndjesive të mia, dhe gjeratorja që i përpin…
Zëri im, a i valës dëgjohet mes krahjes e krahërrahjes së pulëbardhës:
Eja ziremi përdore.
Nepmi gjërat që më more,
moj mërenkë pikëlore.
E zënë nga dora e djathtë prej jetës që rend nga e shkuara për në të ardhme, e tashmja ime vrapon këmbëzbathur mbi guriçka dhe vazhdon e kërkon të formësohet. Me një sheqerkë në dorën e majtë, kërkon të shohë dhe shihet nga qeni i shkrimtarit.
Guriçkat e bregut më vrasin këmbët e zbathura, po unë kërkoj e bindur. Këmbët më gjakosen, hapësirat janë pa skaj e unë rend, si në kërkim të vetvetes. Nuk do kthehem mbrapsht pa e gjetur. Më duket se i shquaj hijen. Më largohet sa i afrohem. Apo largohem unë, kur më afrohet? Aty pranë shoh një peshkatar, rrethuar nga rrjetat. Them ta pyes, dhe i afrohem. Qenka im atë. Nuk shqetësohet kur më sheh të kërleshur. Më njeh mirë. Aq sa kujton se po e pyes për kohën. Do jetë mot shumë i mirë nesër, thotë, dhe sytë e liqentë i lëngështohen.
Moti im, i them, varet në gjej atë që aq shumë po e kërkoj. E kisha kaq afër, e pashë.
Më thotë, se po gaboj. Ka kohë pa qenë këtyre anëve.
Jo, thotë. Të paktën jo në tokë.
Nga libri “Shën Valentin ku ishe?”, Tiranë 2005