nga JOSIF BRODSKIJ (1940-1996)
perktheu: AGRON TUFA
* * *
Jo se po luaj menç, por më lodhi kjo verë…
Hap komonë për një këmishë dhe dita vdiret.
O, sa më shpejt të vinte dimri e t’i fshinte njëherë
të gjitha: qytetet, njerëzit, po më së pari bimët.
Do bie të fle pa u zhveshë, ose ku të më teket
të lexoj një libër të huaj, gjerkur tepricat e mia
të vitit, ashtu si qeni që të verbërit rreket –
do t’i prijë asfaltit në vendin e duhun. Liria –
asht kur harron atdheun tek tirani,
nësa jarga në gojë – ma e amël se hallva e Shirazit,
dhe megjithëse truni yt spërdredhun asht si bri dashi,
asgja nuk pikon prej synit të kaltër.
(Nga “Një pjesë e ligjëratës”)